Tanrılıktan Vazgeçip Kullaşamayan Tanrıların Akamayan Gözyaşları

Seninle farklarımız çok. Ben mükemmelliğe doğdum. Ama
beceremedim, kabullenemedim bunu. Sıradanlığa soyundum
sonra. Basitlikti tek istediğim. Ama cezalandırıldım,
sıradan bile olamadım. Oysa sen sıradansın ve
mükemmelliğe soyunuyorsun. Bunu beceremeyeceksin. Tüm
gerçekliğin en büyük yalanın, umudun üzerine kurulu ve
cezalandırıldığının farkında bile değilsin. Sen
umudunla, ben gururumla cezalandırıldık. İşte ortak
yanımız da bu, her ikimiz de tutukluyuz. Senin cezan
nefret ettiğin sıradanlığını farkedemeyecek kadar
sıradan olman, benimki ise sıradanlıkla çevrildiğim
halde içine giremeyecek kadar mağrur kalmak. Kendine
acıyamayan bir harabeyle bahçesinde kardelen bekleyen
bir bataklık köstebeği. Kerpiç ahırda bir ünicornla
uçmaya niyetli bir toprak solucanı. İronikle grotesk.
Sen İcarusla Sispos arasında biryerdesin bense
sırtımda dünyayla Atlas. Ve bu sözler başarılı
olduğunu gösteriyor cezalandırıcının ya da
cezalandırıcıların. Yanyanalığımızın nasıl bir anlamı
olabilir ki? Sen farketmemenin yavanlığıyla ben
farkındalığın trajikliğiyle prangalandık.

Birimizde hayranlık diğerinde tiksinti. Hayranlığa
tiksinti ve tiksintiye hayranlık. Keşke bunla bitse
ama daha çok acı var. Hayranlığına duyduğum hayranlık,
farketmemene hayranlığım işte bu bir tiksinti. Ve
tiksindiğim ise tiksintiden başkası değil ve bu bir
hayranlık ve her duygu böylece anlamını yitiriyor. Bir
ortak yanımız da bu. anlamlanmaya çalışırken
anlamsızlaşmakla cezalandırıldık.

Çölün üzerinde bir bulut hücrem bir ağlayabilsem, acım
anlam bulsa. Ama içime akıyor gözyaşlarım ve yosun
yeşili her yanım. Halbuki sen vahalarını çiçeksiz
uyduruk portatif çimlere bıraktın kenarlarında yeni
moda taşlarla ayaktan uzak tutulan. Sahteliğinle
samimiyken sen ben samimiyetsizliğimle sahtekarım.
Hayranlığımla tiksintim yanyanayken
anlamsızlıklarıyla, hala mağrur olmam, üstün olmam
sahteliğine, sahtekar olmam üstünlüğümle. Ne acı! Bu
diyebileceğim tek şey, istediğim kadar tadamasam da acıyı.